Gassen

Zondag 13 april
We gingen een uitstapje doen. We moesten om 5 uur op, want om 6 uur moesten we op de motor zitten. We zouden naar Lake Nyos gaan, dat is een kratermeer waar in 1986 een giftige gaswolk uit is ontsnapt. Daar zijn toen heel veel mensen aan dood gegaan. Papa is in ’86 ook hier geweest, hij zag een volledig dorp zonder bewoners.
Het zou 2 uur rijden zijn met de motor, en we moesten met z’n drieën op 1 motor. Een bewaker van het ziekenhuis ging ook mee. Hij had, de mannen die ons zouden brengen, geregeld. Eigenlijk mochten we niet zomaar op een motor stappen, maar het werd door het ziekenhuis geregeld, dus we vonden wel dat we het konden vertrouwen. De jongere jongens rijden hier niet zo veilig, vandaar dat we er niet zomaar op mochten. Maar dit waren volwassen mannen, die goed waren toegesproken door de bewaker.
Ik ging met Amber op 1 motor. We reden eerst op de normale weg, nou dat konden we wel 2 uur volhouden. Toen sloegen we opeens af. We gingen het berggebied in, stukken steen, klei en modder waar we over moesten rijden. Omhoog en omlaag.
Het uitzicht was super mooi en we hebben een heel ander soort Kameroen gezien. Njinikom (dat is de plaats waar wij zitten) is nog redelijk rijk, maar dan kom je onderweg een school tegen. Nou die is even groot als een kleine schuur, zonder deur en ramen. Was wel heel bijzonder om te zien. Soms stond er ook midden op een heuvel een auto, kapot.
Onze chauffeur heette Dennis, hij had hele verhalen. Hij was al vaker naar Lake Nyos geweest en vertelde onderweg heel veel. Dennis had ook een jas aan met drukknoopjes. Als we naar boven reden, moesten we hem goed beethouden, waardoor ik elke keer zijn jas open trok. Hij moest dan elke keer heel erg lachen als ik dat per ongelijk deed.
We zijn 2 keer bijna onderuit gegaan, maar we hebben het overleefd haha.
Op de motor van Emily zat muziek, er werd bekende muziek gespeeld. Dus Dennis vroeg op een gegeven moment of Amber en ik mee wilden zingen. We hadden gezegd dat we het nummer niet kenden. Hij wilde ook heel graag met ons mee naar Nederland en als hij in Nederland was dan zou die ons op komen zoeken. Amber en ik hebben maar gewoon gelachen en er niet op gereageerd.
Na een rit van 3 uur en een ontzettende pijnlijke kont, kwamen we eindelijk aan bij Lake Nyos. Het was een super mooi uitzicht. Alle motorchauffeurs vonden het ook erg leuk en keken toen over een randje van de berg.
Er bleek een ontzettend mooie kloof naast het meer te zitten. We moesten door de dicht begroeide struiken, bomen, onkruid, planten en stukken gras was een soort van modderig trappetje met een slecht houten hekje ernaast. Tot mijn middel zat ik tussen alle planten. We kwamen beneden aan met vieze broeken en vieze schoenen. Het was wel echt de moeite waard.
Na een aantal foto’s gingen we weer naar boven klimmen. Mijn groene broek zat helemaal onder de bruine modder. Na even wat gegeten te hebben gingen we weer terug op de motor. De mannen hadden honger want ze reden opeens veel harder.
Onze chauffeur was minder aardig dan de heenreis. Na een tijdje stopten we, de mannen gingen eten en bier drinken (fijn als we net onderweg zijn).
We moesten weer door de bergen terug. Onze chauffeur gaf ons heel de tijd de opdracht: zo ver mogelijk naar voren schuiven (nou die man zat op mijn schoot), je mag niet omkijken (ik kon niet bewegen, omdat ik plat werd geduwd door Amber en die man), je moet naar voren buigen als we omhoog gaan (pijnlijke rug na een lange tijd). Ik trok weer heel de tijd zijn jas open (stomme drukknoopjes), daardoor werd de chauffeur wat aardiger, hij kon er wel om lachen. De andere motoren waren niet zo goed als die van Amber en mij. Wij waren als eerste boven en sommigen moesten zelfs stukjes lopen. De chauffeur weer blij als wij zeiden dat we blij met hem waren!
We kwamen om 2 uur terug, na de chauffeur vriendelijk bedankt te hebben konden we eindelijk even lekker op de bank zitten. Na even een paar boodschappen gedaan te hebben, en gelijk de vieze kleren te hebben gewassen, gingen we allemaal even ontspannen. We gingen allemaal vroeg naar bed, want maandag moesten we weer vroeg op om stage te lopen.

Maandag 14 april
Wakker met ontzettende spierpijn! Aan het ontbijt zat iedereen te praten over zijn rug… benen… billen… schouders… enz. Dat zou een lange pijnlijke dag stage worden.
Emily, Dewi en ik gingen naar de school. We hadden vorige week tulpen gemaakt en daar zouden we vandaag verder mee gaan. Ook zouden we eigenlijk een geschiedenisles geven, maar we konden het goede hoofdstuk niet vinden. Toen we zeiden dat we het niet konden vinden wist de leerkracht het zich niet meer dat we die les zouden geven.
We hadden de tulpen van te voren op een groot wit papier gepakt. We hadden 5 grote bladen met 11 tulpen erop. Samen moesten ze het witte papier versieren. Daarna hebben we nog met de leerlingen Nederlandse woordjes gedaan. De leerkrachten zeiden achteraf dat ze morgen weer hun notitieblokje erbij zouden houden.
Vandaag was er ook markt. Amber wilde ook nog even langs de school om te vragen over ze bij de kleuters kon werken. We besloten meteen maar om naar de markt te lopen, aangezien niemand echt zin heeft om 30 minuten heen en 30 minuten terug te lopen. Na alle groentes te hebben gevonden en gekocht begon het keihard te regenen. Liepen we daar samen onder een kleine paraplu. Benen vies, kleren vies, schoenen vies, heel fijn al die modder wegen.
Na een lekkere douche, even aan school te hebben gewerkt, mochten we weer koken. Na een avondje proberen te skypen met mijn ouders (wat best moeilijk is, als je met 10 mensen tegelijk wilt skypen), gezellig met z’n allen thee gedronken en daarna weer beetje op tijd naar bed.

Dinsdag 15 april
Nog steeds spierpijn! We gingen weer naar de school, we hadden niet echt iets afgesproken om te doen, dus het zou een dag worden van achterin de klas zitten.
We hadden weer Nederlandse woorden aangeleerd. Elke keer als we dat doen komen alle leerkrachten kijken en opschrijven welke woorden we geven.
Na een saaie ochtend gingen we lunchen en daarna weer naar de school. We zouden sportactiviteiten gaan doen. We hadden de klas verdeeld in 3 teams. We gingen estafette doen.
De meeste kinderen renden met hun blote voeten over de kleine steentjes. Ze konden ook nog super hard rennen! Eerst was het gewoon naar een emmer lopen met een bal, de bal erin doen en weer terug. Daarna rennen en tegelijk de bal met je handen hoog houden. De leerlingen waren super enthousiast. Een aantal leerlingen deden niet mee, maar die leerlingen waren vanaf de kant heel erg aan het aanmoedigen. De leerkrachten zaten zelfs met een grote glimlach mee te kijken. Dit is dus echt voor herhaling vatbaar.
Het was twee uur, de leerlingen mochten naar huis. De leerkrachten vroegen of we nog wat met ze wilden drinken. Want er was een soort van winkeltje cafeetje in de buurt.
Wij gezellig mee. Er werd een halve liter bier aangeboden. Wij hebben het aardig afgewezen en gewoon om een Fanta gevraagd. De leerkrachten dronken het als water!
We werden aan alle mensen die binnen kwamen voorgesteld en maandag gaan we langs bij de burgemeester.
De leerkrachten begonnen er weer over dat we getrouwd waren, want alleen de directeur was getrouwd. Dus ze waren benieuwd of iedereen in Nederland zo vroeg trouwt.
Ja, het is natuurlijk een beetje vreemd dat 3 blanke meiden van 18/ 19 jaar allemaal getrouwd zijn, en de andere leerkrachten van 25 tot 35 nog niet getrouwd zijn. Dus we hebben er een beetje overheen gepraat.
Daarna vroegen ze of iedereen in Nederland zo aardig en vriendelijk is, of dat iedereen die naar Kameroen gaat speciaal wordt geselecteerd op vriendelijkheid. Wij hebben geantwoord met dat de meeste Nederlanders wel vriendelijk zijn.
Ze vroegen ook aan ons wat pizza was. We hebben het proberen uit te leggen wat het was, maar ze snapten het niet. We zeiden dat we gingen proberen het nog een keer te maken en dat we het dan mee zouden nemen. Als wij voor hun gingen koken wilden ze ook voor ons koken en we zaterdag moeten we naar een voetbalwedstrijd komen kijken.
De leerkrachten waren ondertussen al aardig aangeschoten. Na anderhalf uur gepraat te hebben zijn we maar naar huis gegaan. Dewi en ik moesten wassen.
Daarna nog gezellig met thuis geskyped. Elke keer als ik ga skypen zijn ze precies aan het eten, elke keer lekkere dingen. Beetje jammer als wij alleen maar vlees uit blik aan het eten zijn.
Daarna ging iedereen vroeg naar bed, in de avond begon het hard te regenen. Bleken er nog veel ramen open te staan en er begon een deur te klapperen. Iedereen meteen bang. Ik ben toen heel stoer met Naomi B en mijn lampje alles dicht gaan doen. Die dag hadden ze ook bij mij een ijzeren deur erin gezet. Maar die moest nog aan de zijkant weer dicht gemetseld worden, dus alle wind kwam er ook nog lekker door heen.

Woensdag 16 april
Amber ging dit keer mee naar stage, want we hadden een handvaardigheid opdracht bedacht, maar we moesten van te voren veel knippen. Ik had in Bamenda allemaal schoolspullen gekocht (waaronder pakken gekleurd papier) dus we konden een leuke opdracht uitvoeren.
We gingen een fantasiedier maken van je handen. De leerlingen vinden het moeilijk om te knippen en het komt op hun examen, dus de directeur was heel blij met ons.
We hadden weer Nederlandse woorden aangeleerd en dat is altijd zo leuk om te horen. De leerlingen kunnen het al super goed! De leerkracht van de groep had zelfs gevraagd of we een examen wilden maken. Een examen Nederlands.
Na de schooldag hebben Emily en ik heerlijk in het zonnetje gelezen en even aan school gewerkt. Na een spelletje en weer even geskyped te hebben gingen we eten. Na het eten gingen iedereen weer internetten en/of een blog schrijven (zoals ik). Straks misschien nog een spelletje of gezellig praten.

De stukjes van mijn blog worden steeds korter, want ik loop elke dag stage en dat is vaak redelijk hetzelfde.

XXX Anouk